ତୋ ମହାନତା ମହନୀୟ କରିଥିଲା ମୋତେ

ତୋ ମହାନତା 
ମହନୀୟ କରିଥିଲା ମୋତେ
କାହିଁ କେତେକାଳୁ 
ଶୂନ୍ୟତାର  ନିଃଶବ୍ଦ କୋଳରୁ ....
ତୋ ଗର୍ଭରେ ଆଶ୍ରିତ ହେଲାପରେ ଅସଜଡା ଶବ୍ଦ ସବୁ
ସଂଯୋଜନ ନିଶାରେ
କବିତାର କମନୀୟ ରୂପ ନେଇ
ସଞ୍ଚାରିତ ହେଉଥିଲା ପ୍ରତିଟି
ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ଦୁଃଖଦ ହୃଦରେ ।
କିନ୍ତୁ ...... ହଠାତ୍....
ସବୁକିଛି ହୋଇଲା ନିଃସ୍ଫ୍ରଭ
ପଦ ସବୁ ଭୁଲିଗଲେ ଛନ୍ଦ !
ଫୁଲମାନେ ସାଉଁଟିଲେ
କୁତ୍ରିମତାର ଅବାଞ୍ଛିତ ଗନ୍ଧ !!
କାହିଁକି କେଜାଣି
ତୁ ଭୁଲିଗଲୁ ନିଜକୁ  ??
ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଝୁରୁଥିଲି
ଖୋଜୁଥିଲି.........
ଝୁଣ୍ଟିଲା ପରେ ବି ଧାଉଁଥିଲି
କାଳେ ତୋ ମାଟି ସରସର
ଆତ୍ମୀୟତା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ
ପଣତର ଗନ୍ଧ.. ଭେଟ ହେବ
କେଉଁ ଏକ ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା
ଗୋଧୂଳି ଲଗ୍ନରେ....।
(ପଥହରା ପୁତ୍ରର ପଥଶ୍ରାନ୍ତ
ବ୍ୟଥାତୁର କଥନ ......)